Gustav Klimt (1862-1918), bekend van zijn gouden portretten van verleidelijke vrouwen, is een vernieuwer in de Oostenrijkse kunst. Rond 1900 weeft hij gestileerde kleurvlakken door elkaar als een soort sprookjesachtig mozaïek van kleur en glans, waarin nogal wat goudverf verwerkt is. Ook zijn landschappen, waarvan de kleuren als een tapijt in elkaar vloeien, behoren tot het Weense modernisme.

De rode draad in zijn werk is ‘vrouw’: negentig procent van Klimt’s oeuvre bestaat uit vrouwenfiguren. Zij zijn wreed, wellustig, zinnelijk, vrolijk, raadselachtig of melancholiek en leven als mythische wezens in een schemerwereld, onderhevig aan noodlot en oerdriften. Klimt deed echter zelden uitspraken over zijn werk of over zijn bedoelingen.
Zijn tekeningen zorgen nog meer dan zijn schilderijen voor schandalen: zij waren gewaagd en erotisch. De portretten van de echtgenotes van rijke opdrachtgevers zijn beschaafd, maar als tekenaar ging Klimt veel verder.

In deze kunstlezing gaat Margaret Art in op de ontwikkeling van Klimt’s unieke stijl en zijn inspiratiebronnen. I.s.m. de Zwolse Kunstvrienden.